ပင္လံုကတိက၀တ္၊ ပင္လံုသဘာတူညီခ်က္မ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္သည့္ သမိုင္းမွတ္တမ္း အခ်က္အလက္မ်ား

ယေန႔မ်က္ေမွာက္ကာလ၌ကမၻာေပၚတြင္ ``ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ``ေနျဖင့္ တည္ရွိေနသည့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ႏိုင္ငံေတာ္သည္၊ ပင္လံုအစည္းေ၀း၊ ပင္လံုကတိက၀တ္၊ ပင္လံုသေဘာတူညီခ်က္မ်ားျဖင့္ေပၚထြန္းလာသည့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးျဖစ္သည္ဟုဆိုက မွားမည္မဟုတ္ပါ။ သမိုင္းမွတ္တမ္းအေထာက္အထားအခ်က္အလက္မ်ား အထင္အရွားရွိသည္မ်ားမွ လိုအပ္မည္ဟု ယူဆေသာ အခ်ိဳ႕ကိုစုေဆာင္းတင္ျပအပ္ပါသည္။

၁။         ေနာက္ခံသမိုင္း။

            (က)                  အဂၤလိပ္ခုခံဆန္႔က်င္ေရး

            ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္ရာ၊ တတိယအဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ၌ မႏၱေလး ေနျပည္ေတာ္ကို အဂၤလိပ္တို႔က သိမ္းပိုင္းၿပီး သီေပါမင္းကို ဖမ္းဆီးသြားၿပီးေနာက္တြင္၊ ျမန္မာဘုရင္တို႔ အုပ္စိုးေသာ နယ္ေျမမ်ား အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္သို႔ က်ေရာက္သြားၿပီးျဖစ္သည္။

            ထို႔ေနာက္တြင္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားတို႔သည္ ဧရာ၀တီျမစ္၏အထက္သို႔တက္လာသည္ျဖစ္ရာ၊ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၈)ရက္ေန႔တြင္၊ ဗန္ေမာ္ေဒသသို႔ေရာက္ရွိလာႀကသည္။ ထိုစဥ္ဗန္ေမာ္ၿမိဳ႕၀န္မွ အဂၤလိပ္ကိုႀကိဳဆိုလက္ခံခဲ့သည္။

            ၁၈၈၆ ခုႏွစ္မွစတင္၍ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ားတို႔သည္ မိမိတို႔၏ေဒသသို႔၀င္ေရာက္လာေသာ အဂၤလိပ္တို႔အား စတင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္။ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားေရာက္ရွိလာေသာ ကခ်င္ေဒသေနရာအႏွံ႕တြင္ ကခ်င္မ်ားသည္အဂၤလိပ္တို႔အား ခုခံဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္၊ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ခံတပ္တည္ေဆာက္၍ ေနခဲ့ၾကသည္ျဖစ္ရာ၊ ယေန႔တိုင္ေအာင္ အဂၤလိပ္ခံတပ္ေဟာင္း (၆)ေနရာကို ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။

            ပူတာအိုမွအဂၤလိပ္ခံတပ္ကို ထိုနယ္၌တိုက္ပြဲတြင္က်ဆံုးခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္ဗိုလ္၏အမည္ျဖင့္ Fort Hertz ဟူ၍၎၊ ဆဒံုးမွခံတပ္ကို ထိုနယ္၌တိုက္ပြဲတြင္က်ဆံုးေသာ အဂၤလိပ္ဗိုလ္နာမည္ျဖင့္ Fort Harrison ဟူ၍၎၊ ဆီမားခံတပ္ကို ထိုနယ္၌တိုက္ပြဲတြင္က်ဆံုးေသာ အဂၤလိပ္နာမည္ျဖင့္ Fort Morton ဟူ၍၎၊ ဧရာ၀တီျမစ္အေရွ႕ဘက္ျခမ္းတို႔၌ Na Hpaw Fort, Alaw Bum Fort, Ura Bum Fort စသည့္အဂၤလိပ္

ခံတပ္ေဟာင္းမ်ားကို ယေန႔ထိတိုင္ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ ကခ်င္အမ်ိဳးသားတို႔ကအဂၤလိပ္ေရာက္ရွိလာသည္ကို 

 ခုခံတိုက္ခိုက္ၾကသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ား၏နယ္ေျမေဒသအားလံုးသို႔ အဂၤလိပ္မ်ားမေရာက္
ႏိုင္ခဲ့၊ မအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။

            (ခ)       ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ဆန္႔က်င္ေရး

            ၁၉၃၉ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ပြားလာခ်ိန္ အဂၤလိပ္ကိုျပန္လည္တိုက္ထုတ္ရန္အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္တို႔သည္ ဂ်ပန္ႏွင့္ဆက္သြယ္ၿပီး ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္လည္း ဂ်ပန္
စစ္သင္တန္းယူၾကကာ ဂ်ပန္တပ္ႏွင့္အတူျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ပန္တို႔သည္ ၁၉၄၂-၄၃ ခုႏွစ္ အခ်ိန္တိုအတြင္း၌ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုနယ္ခ်ဲ႕အုပ္စိုးေနေသာ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရကို ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔မွ တိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ပန္တို႔သည္ ကခ်င္အမ်ိဳးသားတို႔၏ ေဒသသို႔လည္း ေရာက္ရွိလာၾကသည္ျဖစ္ရာ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ားတို႔သည္ အဂၤလိပ္တို႔အားခုခံတိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္နည္းတူ ဂ်ပန္တပ္မ်ားကိုလည္း ကခ်င္ေဒသအႏွံ႔အျပား၌ ခုခံ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ပန္ကို ကခ်င္မ်ားခုခံတိုက္
ခိုက္သည္ကိုသိရေသာ အဂၤလိပ္ႏွင့္မဟာမိတ္တပ္မ်ားသည္ ကခ်င္မ်ားႏွင့္အဆက္အသြယ္ျပဳလုပ္ၾကၿပီး အဂၤလိပ္ႏွင့္မဟာမိတ္တပ္မ်ားသည္ ဂ်ပန္ကိုျပန္လည္တိုက္ထုတ္ရန္အစီအစဥ္ရွိရွိ အင္အားထပ္တိုး၀င္
ေရာက္လာၾကသည္။ 

ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားကလည္း မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ပူးတြဲ၍ British Kachin Levies, American Kachin Rangers တပ္မ်ားဖြဲ႕စည္းကာ ဂ်ပန္မ်ားကို တြန္းလွန္တိုက္ထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကို ဂ်ပန္မ်ား
ေျခကုပ္စိုးမိုးထားရာမွ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ ႀသဂုတ္လ (၃)ရက္ေန႔တြင္ ျပန္လည္သိမ္းယူႏိုင္ခဲ့သည္။ 

နမ့္ကြယ္ေက်းရြာ၌ ေအာင္ပြဲအထိမ္းအမွတ္မေနာပြဲက်င္းပခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ Kachin Rangers တပ္မွ ကခ်င္အမ်ိဳးသား ၂၃၈ ဦးအသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရၿပီး Kachin Levies တပ္မွလည္းအမ်ားအျပား အသက္ဆံုးရံႈး
ခဲ့ရေၾကာင္း သိရွိရသည္။ Kachin Levies ႏွင့္ Kachin Rangers တပ္မ်ားသည္ ကခ်င္ေဒသႏွင့္ရွမ္းျပည္နယ္
္ေျမာက္ပိုင္းေဒသတေလွ်ာက္တို႔မွ ေတာင္ဘက္သို႔ဆုတ္ခြာေသာဂ်ပန္မ်ားကို လိုက္လံတိုက္ခိုက္ၾကရာ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၁၅)ရက္ေန႔တြင္ လားရိႈးျမိဳ႕ကိုျပန္လည္သိမ္းယူႏိုင္ခဲ့ၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ပင္လံု၊ ရက္ေစာက္၊ လြယ္လင္နယ္တို႔အထိ လိုက္လံတိုက္ခိုက္ခဲ့သည္ကို သိရွိရသည္။

            (ဂ)       ၿဗိတိသွ်အစိုးရ ျပန္လည္အုပ္စိုးျခင္း

            ဂ်ပန္မ်ားအားတိုက္ထုတ္ႏိုင္ၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရသည္ ကခ်င္ေဒသအပါအ၀င္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကိုဆင္းမလားစကၠဴျဖဴစာတမ္းဟုေခၚဆိုေသာျမန္မာႏိုင္ငံေျမျပန္႔ေဒႏွင့္ေတာင္တန္း
ေဒသကိုခြဲျခား၍အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ စီမံခ်က္ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအားအဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္လပ္
ေရးရယူရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းေသာ သတင္းမ်ားကို ကခ်င္လူႀကီးမ်ားၾကားသိရသည္
ႏွင့္အမွ် ကခ်င္မ်ားကလည္း ကခ်င္ေဒသလြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ကခ်င္လူႀကီးမ်ားအခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ နည္းလမ္းရွာႀကံလာၾကသည္။

၂။         ပင္လံုစာခ်ဳပ္ျဖစ္ေပၚလာျခင္းႏွင့္ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ား၏အခန္းက႑

            ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၄၊ ၂၅၊ ၂၆ (၃)ရက္တိတိ ဗန္းေမာ္ခရိုင္ စိန္လံုတြင္ ကခ်င္တပ္မ်ားႏွင့္ ကခ်င္လူထုမ်ား၊ ဂ်ပန္ကို တိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ေအာင္ပြဲ ပဒန္မေနာပြဲေတာ္ႀကီးကို က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားကလည္း ဂ်ပန္ကိုတိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ေအာင္ပြဲအထိမ္းအမွတ္ပဒန္
္မေနာပြဲကို ကြတ္ခိုင္ၿမိဳ႕၌ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕တြင္မူကား ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ (၁၄)ရက္
ေန႔မွ (၁၆)ရက္ေန႔အထိ (၃)ရက္တိုင္တိုင္ ဂ်ပန္ကိုေအာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ မေနာပြဲေတာ္ကို ကခ်င္ေဒသအသီး
သီးမွကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားဆံုဆည္းၾကကာ ခ်မ့္ခ်မ့္သဲက်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ထိုမေနာပြဲေတာ္၌ ရွမ္းျပည္နယ္
ေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ ကခ်င္ေဒသအသီးသီးမွ ကခ်င္လူႀကီးမ်ား (၁၄)ဦးတို႔ႏွင့္ လူထုပရိသတ္ အေယာက္(၅၀၀၀)
ခန္႔ျဖင့္ လူထုအစည္းအေ၀းက်င္းပခဲ့သည္။ 

ထိုလူထုအစည္းအေ၀းႀကီးတြင္ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အနာဂတ္အေရး၊ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ား ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးတို႔ႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။ ထိုမေနာပြဲေတာ္တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရဘုရင္ခံဆာေဒၚမန္စမစ္လည္း ေရာက္ရွိလာသည္ျဖစ္၍ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ကခ်င္ေဒသလံုး၀ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။

            ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၁၅)ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ပန္ကလံုး၀လက္နက္ခ်လိုက္ၿပီးျဖစ္၍ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးဆံုးသြားၿပီျဖစ္ရာ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရရွိရန္အတြက္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသို႔ ဆက္ဆံနည္းလမ္းရွာႀကံလာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌၊ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌၊ (Labor Party ) အစိုးရျဖစ္လာၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မွာကလီးမင့္ရစ္ခ်က္ အက္တလီျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ( Labor Party ) မူ၀ါဒအသစ္မွာ ကိုလိုနီနယ္ပယ္မ်ားကို လြတ္လပ္ေသာႏိုင္င ံထူေထာင္ေပးရန္ျဖစ္သည္။ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံအစိုးရ၏ မူ၀ါဒအသစ္ကိုသိရွိ၍ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ ကခ်င္ေဒသလြတ္လပ္ေရးရယူရန္ ဆႏၵျပင္းျပေနၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကခ်င္ေဒသလြတ္လပ္ေရးစိတ္အားထက္သန္ ေနခ်ိန္တြင္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၂၈) ရက္ေန႔၌ ဗမာအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာကာ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက၀မ္းသာအားရလိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ 

ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး သည့္အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက-

            (၁)       ဗမာျပည္ကိုလြတ္လပ္တဲ့တိုင္းျပည္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ လြတ္လပ္မွာေတာ့ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ေသခ်ာပါတယ္။

            (၂)       ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားဟာရိုင္းေသးတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ခြဲထားတာအႏွစ္ (၆၀)ေက်ာ္ၿပီ၊ ဘာမ်ားတိုးတက္မႈရွိသလဲ။

            (၃)       ဗမာနဲ႕ေပါင္းရင္ တန္းတူရင္ေဘာင္တန္းလိုက္ႏိုင္မယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အေပၚအဂၤလိပ္မ်ား မအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ဘူး။

            (၄)       ခင္ဗ်ားတို႔နယ္ကို ခင္ဗ်ားတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္။

            (၅)       ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာကို ၾကိဳက္တာကိုးကြယ္ႏိုင္တယ္။

(၆)  ကခ်င္တပ္ရင္းသီးျခားဖြဲ႕စည္းခြင့္မ်ားေပးမည္ဟု ကတိက၀တ္မားျပဳခဲ့သည္ကို အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရး ရယူလိုၾကေသာ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက မ်ားစြာ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္၀င္ဘာလ (၃၀) ရက္ေန႔တြင္  ၿမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕အထက္ မန္ခိန္ေက်းရြာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ကခ်င္ရိုးရာစားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အစ္ကိုႀကီးအရာတင္ပါေၾကာင္း အားလံုးအတြက္လမ္းျပအလင္းၾကယ္ၾကီးအျဖစ္ အားကိုပါေၾကာင္း ကခ်င္လူႀကီးမ်ားမွေျပာဆိုကာ ကခ်င္ေငြဓါးလြယ္၊ ကခ်င္ေငြလြယ္အိတ္၊ ကခ်င္ေခါင္းေပါင္းတို႔ကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည္။ ဤလက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တာ၀ါလိမ္းလမ္းရွိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတိုက္တြင္ ျပသထားလ်က္ရွိသည္။

            ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္၏ရိုသားပြင့္လင္းမႈႏွင့္ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားအေပၚ ေစတနာထားသည့္ စကားမ်ားကို ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ယံုၾကည္သျဖင့္ လြတ္လပ္သည့္ကခ်င္ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဗမာအမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္ အတူတကြလြတ္လပ္ေရးကိုရယူရန္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံထူေထာင္ၾက၍  ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ရွိေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္ထူေထာင္ရန္ဆိုသည္ကို ဦးတည္ခဲ့ၾကသည္။

            အထက္ပါကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ဗမာျပည္ႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးရယူရန္ စည္းရံုးေျပာဆိုေဆြးေႏြးၿပီး ေနာက္ရက္မွာပင္ (၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၊၃ ရက္) ၿဗိတိသွ်အစိုးရ ( Director of Frontier Areas Administration ) H.N.C Stevenson ျမစ္ႀကီးနားသုိ႔ေရာက္ရွိလာၿပီး ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ကခ်င္ျပည္နယ္သီးျခားျဖစ္မွ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ား ႀကီးပြားႏိုင္မည္ျဖစ္၍ ကခ်င္ျပည္နယ္သတ္မွတ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ႏွင့္ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသို႔ တင္ျပထားေၾကာင္း၊ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ေတာင္တန္းေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာင္တြင္ ဆက္လက္ရွိေနလွ်င္ ကခ်င္ျပည္နယ္သတ္မွတ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ ဗမာတုိ႔က ကခ်င္တို႔ သည္ဗမာႏွင့္ခြဲ

ေနလိုသူမ်ားမဟုတ္ဟု ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုေနသျဖင့္ ျဗိတိသွ်အစိုးကစီမံမေပးေသးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဂ်ိန္းေဖါ့အမ်ိဳးသားတို႔က ျပည္နယ္သီးျခားရလိုေၾကာင္းႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္တြင္ ေနလိုေၾကာင္းကို သက္ေသအျဖစ္လိုက္ပါလာေသာ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္အထူးကိုယ္စားလွယ္၏ေရွ႕ေမွာက္တြင္ တစ္သံတည္းထြက္ရန္လိုေၾကာင္း၊ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ မထိုက္သန္ေသး၍ ေတာင္းတန္းေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္တြင္ ေနသင့္ေၾကာင္း၊ (၅)ႏွစ္အတြင္း ကခ်င္တို႔ကို ဗမာတို႔ႏွင့္ တန္းတူပညာတတ္ေစရန္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကစီမံကိန္းမ်ား ေရးဆြဲထားေၾကာင္း၊ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္မွလြတ္

ေျမာက္သြားလွ်င္ လူဦးေရမ်ားသည့္ဗမာတို႔က လူဦးေရနည္းသည့္ကခ်င္တို႔ကိုမ်ိဳသြားလိမ့္မည္ဟူ၍  ဗမာမ်ားႏွင့္အတူလြတ္လပ္ေရးမယူရန္ လာေရာက္စည္းရံုးေျပာဆိုခဲ့သည္ကို ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ လက္မခံဘဲ ဗမာျပည္ႏွင့္အတူလြတ္လပ္ေရးရယူ၍ ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးဘက္သို႔ ဦးတည္ခဲ့ၾကသည္။

            ထိုအစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဘက္တြင္ ဆမားဒူ၀ါဆင္၀ါးေနာင္ႏွင့္ ကခ်င္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ား (၃၀)ဦးတို႔ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အက္တလီက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အဂၤလန္သို႔ေခၚယူခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးရန္အတြက္ေဆြးေႏြးၾက

ကာ ေအာင္ဆန္းအက္တလီသေဘာ တူစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုလက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။ ထိုစာခ်ဳပ္၏ အပိုဒ္(၆)တြင္ ``ျမန္မာျပည္ႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို တေပါင္းတည္းလြတ္လပ္ေရးေပးရန္အတြက္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏ဆႏၵရယူရမည္``ဟူေသာအခ်က္တစ္ခ်က္ပါရွိပါသည္။ 

ထိုသို႔အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္တြင္ ဆက္ေနလိုမေနလိုမွာ ေအာင္ဆန္းအက္တလီသေဘာတူစာခ်ဳပ္ အပိုဒ္(၆)အရ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္၏ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ေျပာဆိုရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥႏွင့္ပါတ္သက္၍ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလတြင္ ျမစ္ႀကီးနားအေရးပိုင္က ၅-၂-၁၉၄၇ ရက္ေန႔တြင္ ပင္လံု၌အစည္းအေ၀းရွိမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ထားရန္ ဒူ၀ါေဇာ္ရစ္ကိုအေၾကာင္းၾကားလာသျဖင့္ ၂၉-၁-၁၉၄၇ ရက္ေန႔တြင္ အဖြဲ႕၀င္ (၈)ေယာက္ပါ၀င္ေသာ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ထိုကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားပါ၀င္ေသာ သေဘာတူဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပင္လံုညီလာခံသို႔ ယူေဆာင္သြားခဲ့ၾကသည္။

ယင္းအခ်က္တို႔မွာ

            (၁)       ဗမာႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးရယူရန္

            (၂)       လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ကခ်င္မ်ားလိုခ်င္ေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုသတ္မွတ္ယူရန္

            (၃)       ယင္းကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ျမစ္ႀကီးနားခရိုင္ႏွင့္ဗန္းေမာ္ခရိုင္မ်ားပါ၀င္ရန္

            (၄)       ကခ်င္ႏွင့္ဗမာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္သေဘာတူညီခ်က္အရ ကခ်င္ျပည္နယ္၏နယ္နိမိတ္ကို သတ္မွတ္ရန္

(၅)  ကခ်င္မ်ားရရွိခံစားထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးရရွိေအာင္ ေတာင္တန္းေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ အခြင့္အာဏာအားလံုးကို လြဲေျပာင္းရယူၿပီး လြတ္လပ္ေရးမရရွိမွီဖြဲ႕စည္းထားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရအဖြဲ႕တြင္ ၀န္ႀကီးတစ္ေနရာရရွိရန္အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးပါ၀င္ရန္-

       (က)    ကခ်င္၀န္ႀကီးသည္ ေပၚထြန္းလာမည့္ကခ်င္ျပည္နယ္၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို တာ၀န္ယူရန္၊

       (ခ)     ႏိုင္ငံျခားႏွင့္ျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရတို႔၏ ဆက္သြယ္ဆက္ဆံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခြင့္ရွိရန္၊

       (ဂ)     ျမန္မာႏိုင္ငံကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးကို အႀကံဥာဏ္ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦး ထားရွိေပရန္။

(၆)  ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲရာတြင္ ကခ်င္ႏွင့္ ရွမ္းကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပါ၀င္ရန္။

(၇)  ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ကခ်င္ျပည္နယ္အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရကို အတူတကြဖြဲ႕စည္းရန္။

            (၈)       ကခ်င္ျပည္နယ္ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရမွ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေပးရန္။

(၉)  အထက္ပါအခ်က္အလက္မ်ားကို အျခားေတာင္တန္းေဒသမ်ားလည္း သေဘာတူလက္ခံလာေအာင္ ရွင္းလင္းျပရန္တို႔ျဖစ္ပါသည္။

 ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပင္လံုသို႔ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ဗမာမ်ားႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးမယူဘဲဲ ေတာင္တန္း

ေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္တြင္ေနရန္ သေဘာတူဆံုးျဖတ္ထားေၾကာင္းရွင္းျပၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၅-၂-၁၉၄၇ ရက္ေန႔တြင္က်င္းပသည့္ ရွမ္းႏွင့္ ကခ်င္အစည္းအေ၀းတြင္ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ၄င္းတို႔မွာ(၁) ဗမာႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးရယူေရး၊ (၂) လြတ္လပ္ေရးရယူၿပီးေနာက္ ရွမ္း၊ ကခ်င္ ျပည္နယ္မ်ားသတ္မွတ္ယူၿပီး မိမိျပည္နယ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ရန္၊ (၃) ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ကခ်င္ ျပည္နယ္ပါ၀င္သည့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံထူေထာင္ရန္ တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ၄င္းတို႔အခ်င္းခ်င္း ထပ္မံညိွႏိႈင္းၾကမည္ဆိုသျဖင့္ ထိုေန႔အစည္းအေ၀းလည္း ရပ္နားခဲ့သည္။ အစည္းအေ၀းကို ၆-၂-၁၉၄၇ ရက္ေန႔တြင္ ဆက္လက္က်င္းပရာ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား၊ ရွမ္းျပည္နယ္လြတ္လပ္ေရး လူငယ္အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားပါ၀င္ၾက၍ ရွမ္းေခါင္ေဆာင္မ်ားကလည္း ဗမာမ်ားႏွင့္အတူလြတ္လပ္ေရးရယူၿပီး ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕စည္းရန္ သေဘာတူလက္ခံၾကသည္။ ထိုအစည္းအေ၀းတြင္ ေအာက္ပါအခ်က္ (၅)ခ်က္ကို သေဘာတူဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

            (၁)       ဗမာမ်ားႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးရယူရန္။

            (၂)       ျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရအဖြဲ႕တြင္ ရွမ္းႏွင့္ကခ်င္ ကုိယ္စားလွယ္တစ္ဦးပါ၀င္ၾကၿပီး ယင္းပုဂိဳလ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ျပည္နယ္၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို တာ၀န္ယူရန္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရသည္ ႏိုင္ငံျခားေရးႏွင့္ကာ ကြယ္ေရးမ်ားကိုတာ၀န္ယူရန္။      

​    (၃) ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားေတာင္းခံသည့္တိုင္း ကခ်င္ျပည္နယ္သတ္မွတ္ေပးေရးကို သေဘာတူေထာက္ခံသည္။

    (၄) ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ႏွင့္ျဗိတိသွ်အစိုးရတို႕၏ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားသည္ ရွမ္း၊ ကခ်င္ တို႕ႏွင့္မသက္ဆိုင္ရန္။

    (၅) လြတ္လပ္ေရးရယူျပီးေနာက္ ကခ်င္ႏွင့္ ရွမ္း သည္ ျပည္ေထာင္စုခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ရွိရန္တို႕ျဖစ္ပါသည္။

            ၆.၂.၁၉၄၇ ရက္ေန႕ ညေနပိုင္းတြင္ ခ်င္းကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ပင္လံုသို႕ ေရာက္ရွိလာသျဖင့္ အထက္ပါအခ်က္မ်ားကိုရွင္းျပရာ ခ်င္း ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက သေဘာမတူႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိေၾကာင္းျပန္ၾကားခဲ႕သျဖင့္ ၇.၂.၁၉၄၇ ရက္ေန႕တြင္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းတို႕စည္းေ၀းဆက္လက္က်င္းပရာ ေအာက္ပါအခ်က္သံုးခ်က္ကို သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ၎တို႕မွာ -

            (၁) ျမန္မာမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ခ်င္းလူမ်ိဳးတို႕၏ လြတ္လပ္ေရးသည္ ပိုမုိလ်င္ျမန္စြာရရွိလိမ့္မည္ဟုယံုၾကည္ေၾကာင္း၊

​            (၂)                   ဒီမိုကေရစီစနစ္အရျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕ရရွိခံစားေနသည့္ အဆင့္အတန္း၊ အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ အက်ိဳးစီးပြါးမ်ားကဲ့သို႕ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းတို႕လည္းခံစားရန္လိုေၾကာင္း၊

            (၃) ရွမ္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ခ်င္း အမူေဆာင္၀န္ၾကီးမ်ားသည္ မိမိတို႕ႏွင့္သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္အေရး ကိစၥအ၀၀တို႕တြင္ မိမိတို႕သာလွ်င္တာ၀န္ခံ၍ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ရာကိစၥမ်ား ကာကြယ္ေရး၊ ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရး၊ မီးရထား၊ ဆိပ္ကန္းခြန္စသည္တို႕ကို ျမန္မာမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းတာ၀န္ခံလိုေၾကာင္း၊ ဟူေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ခဲ့ျပီး အစည္းအေ၀းဥကၠ႒ျဖစ္သူ ေတာင္ပိုင္ေစာ္ဘြားေစာပန္းစိန္က အသံလြင္းရံုသို႕ သံၾကိဳးရိုက္အေၾကာင္းၾကားကာ ေၾကညာေစသည္။

            ထို႕ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဆာေမာင္ၾကီး၊ ဦးေအာင္ဇံေ၀၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလး၊ ဗိုလ္သိမ္းေဆြ၊ ဦးေဖခင္ သခင္ဘတင္တို႕ႏွင့္ အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္ရန္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၈) ရက္ေန႕တြင္ ပင္လံုသို႕တက္ေရာက္လာရာ ညပိုင္းတြင္ ပင္လံုသို႕ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ပင္လံုညီလာခံၾကီးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေတာင္တန္းေဒသကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ (၃)ရက္ခန္႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးျပီးေနာက္ ပင္လံုသို႕ေရာက္ျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။

“ပထမမွာ ျမန္မာျပည္ရွိလူမိ်ဳးမ်ား ညီညြတ္ေရးအတြက္ ျဖစ္၍ အျခားတစ္ေၾကာင္းမွာ လန္ဒန္ေဆြးေႏြးပြဲကိစၥရွင္းျပရန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးမွာ ျပီဟုဆိုႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယခုက်န္ရွိေနေသာ ျပႆနာမွာ ေတာင္တန္းနယ္ကိစၥပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတာင္တန္းလူမ်ိဳးမ်ားသာ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးမိုးျခင္းကို ျမန္မာမ်ားက ၾကိဳက္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရသည္ႏွင့္ ေတာင္တန္းနယ္လြတ္လပ္ေရးရမည္ဟုျမန္မာမ်ားကလိုလားေၾကာင္း၊ ျမန္မာမ်ားသည္ ေတာင္တန္းေဒအတြက္ေျပာဆိုျခင္းမွာ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးမိုးလို၍မဟုတ္၊ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားသည္ ျမန္မာမ်ားနွင့္အတူ ေတာင္တန္းသားမ်ား ျဗိတိသွ်ကြ်န္မျဖစ္ေစလိုေၾကာင္း၊ ထို႕ျပင္ေတာင္တန္းသားမ်ားသည္လည္း ျမန္မာ့ ကြ်န္မျဖစ္ေစလိုေၾကာင္း၊ ေတာင္တန္းနယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေကာင္စီ၏လက္ထဲမွာရွိမည္ျဖစ္ျပီး ထိုေကာင္စီတြင္ေတာင္တန္းနယ္မွ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးရွိလိမ့္မည္ျဖစ္၍ ထိုသူ၏လက္ထဲတြင္ ေတာင္တန္းနယ္မွ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးရွိလိမ့္မည္ျဖစ္၍ ထိုသူ၏လက္ထဲတြင္ေတာင္တန္းနယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိမည္ျ့ဖစ္ေၾကာင္း၊ လူျဖဴျဖစ္ေစ၊ လူမဲျဖစ္ေစ မည္သူ႕ကိုမဆိုမေၾကာက္မရြံ႕နွင့္ေျခာက္လွ်င္လည္းမေၾကာက္ၾကႏွင့္၊ ေခ်ာ့လွ်င္လည္းမေပ်ာ့ၾကနွင့္၊ ေတာင္တန္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ကဲ့သို႕ေသာအဆင့္အတန္းလိုခ်င္သည္ဟု ေျပာရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါကိုယေန႕ေျပာလိုက္လွ်င္ နက္ျဖန္အေဆြေတာ္တို႕လြတ္လပ္ေရးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာက တစ္မ်ိဳး၊ ကရင္ကတစ္ဖံု၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းတို႕က တစ္ျခားအကြဲကြဲ အျပားျပားျဖစ္ေနရင္အက်ိဳးရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ စုေပါင္းလုပ္ၾကမွသာ အက်ိဳးရွိနိုင္မယ္၊ လုပ္ၾကည့္မွလဲအက်ိဳးရွိေၾကာင္းသိနိုင္တယ္” လြတ္လပ္ေရးရျပီးလွ်င္ခြဲထြက္လိုကခြဲထြက္ခြင့္ျပဳရန္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ မေပါင္းခင္ခြဲထြက္ေရးကိစၥေျပာေနျခင္းမွာ မေလ်ာ္ကန္ေၾကာင္း ယင္းကိစၥသည္ ျမန္မာနိုင္ငံ၏အနာဂတ္အေရးအတြက္လြန္စြာအေရးၾကီးသျဖင့္ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္၌ စဥ္းစားရန္သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ကခ်င္မ်ားကသာအုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာမ်ားက ကခ်င္မ်ားကို စိုးမိုးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကခ်င္ေတာင္တန္းနယ္ကို ကခ်င္သေဘာက် အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ားသည္ သူတို႕အခြင့္အေရး၊ လူမ်ိဳးစရိုက္ ထံုးစံအခြင့္အေရး၊ ယဥ္ေက်းမွူ႕ျပဌါန္းခြင့္မထိခိုက္ေစဘဲ လြတ္လပ္စြာဆက္ဆံႏိုင္ေရးႏွင့္ ဥပေဒျပဳအဖြဲ႕တြင္ ထိုက္သင့္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရပါ၀င္ေရးမ်ား ရရွိေစမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ရိုးသားပြင့္လင္းစြာေျပာၾကားမွုူ႕ႏွင့္ ကခ်င္လူထုအေပၚေစတနာထားမွု႕ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ရျပီးေနာက္ ကခ်င္နိုင္ငံတည္ေထာင္ေရးကို စြန္႕လႊတ္၍ လြတ္လပ္အရယူျပီးေနာက္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္း ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ရွိသည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ထူေထာင္ေရးကို ဦးတည္ခဲ့ကာ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းတို႕က ၁၂-၂-၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ပင္လံုသေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယင္းပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ အခ်က္ (၉)ခ်က္ ပါရွိရာ အေရးၾကီးသည့္ အခ်က္ျဖစ္ေသာ အခ်က္ (၅)၊(၆)၊ (၇) တို႕ကိုေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ ယင္းအခ်က္မ်ားမွာ -

            (၅) အထက္ပါသေဘာတူညီခ်က္အရ ဘုရင္ခံ၏အမူေဆာင္ေကာင္စီကိုတိုးခ်ဲ႕မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုရရွိခံစားလွ်က္ရွိေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆံုးပါးရန္ မည္သည့္ေဒသတြင္မဆို လံုး၀ခြင့္ျပဳလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ကိုယ္ပိုင္ျပဌါန္းခြင့္အျပည့္အ၀ရွိေၾကာင္း မူအားျဖင့္လက္ခံသည္။

            (၆) ျမန္မာျပည္ေထာင္စုအတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္ နယ္ျခားသတ္မွတ္ေရးနွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္တည္ေထာင္ေရးကို တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္သို႕ တင္ျပဆံုးျဖတ္ေစရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႕ေသာျပည္နယ္မွာလိုအပ္သည္ဟု သေဘာတူလက္ခံၾကသည္။ ဤရည္ရြယ္ခ်က္ကို ပထမအဆင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သည့္အေနျဖင့္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာနိုင္ငံအစိုးရ အက္ဥပေဒအရ အပိုင္း(၂) ျခြင္းခ်န္ေဒသမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္သည့္နည္းတူ ျမစ္ၾကီးနားႏွင့္ဗန္းေမာ္ခရိုင္ေဒသတြင္းရွိ ေဒသမ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ေရး

နွင့္ပတ္သက္၍လည္းေတာင္တန္းေဒသအတုိုင္ပင္ခံ၀န္ၾကီးနွင့္တြဲဘက္အတိုင္ပင္ခံတို႕

ကိုတုိင္ပင္ေဆြးေႏြးရမည္။

            (၇) ေတာင္တန္းေဒသရွိျပည္သူတို႕သည္ ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ အေျခခဲအခြင့္အေရးႏွင့္ရပိုင္ခြင့္မ်ားဟု သတ္မွတ္ထားသည့္အခြင့္အေရးမ်ားနွင့္ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ရရွိခံစားေစရမည္။

                        ဤေနရာတြင္ အလ်င္းသင့္တင္ျပလိုသည္မွာ ကခ်င္မ်ားက ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ျမစ္ၾကီးနားခရိုင္ႏွင့္ဗန္းေမာ္ခရိုင္တို႕ျဖင့္ဖြဲ႕စည္းခြင့္ျပဳမွသာလွ်င္ ျမန္မာမ်ားနွင့္အတူလြတ္လပ္ေရးယူမည္ဟုေတာင္းဆိုလာသည္ကို ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးဘိုးထီ၊ ဦးဘိုးရင္တို႕က ကခ်င္လက္ေအာက္တြင္ေနလိုေၾကာင္း ကန္႕ကြက္ၾကသျဖင့္ ဦးႏုက ယခုအခ်ိန္ဟာလြတ္လပ္ေရးရဖို႕ အေရးၾကီးေနေၾကာင္း၊ ကခ်င္မ်ားလက္ေအာက္တြင္ မေနလိုက ၾကိဳက္ရာေနရာကိုေရြးခ်ယ္နိုင္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္တြက္လစ္လပ္သည့္ေနရာအမ်ားအျပားရွိေၾကာင္း၊ ၾကိဳက္သည့္ေနရာတြင္ ေနရာခ်ထားေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေျပာလိုက္သည့္အခါမွ ဒီလိုဆိုရင္ျပီးေရာ ကခ်င္ႏွင့္အတူေနမယ္ဆိုျပီး ေျပလည္သြားခဲ့ေၾကာင္း၊ သို႕ရာတြင္ ဦးႏုသည္ ကခ်င္မ်ားကို အသားလြတ္လိုက္ေလ်ာခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကခ်င္ေတြထံက ကတိတစ္ခုကိုေတာင္းခဲ့ေၾကာင္း၊ ယင္းမွာ ကခ်င္တုိ႕လိုလားခ်က္ကို လိုက္ေလ်ာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႕ရာတြင္ ကခ်င္သည္ မည္သည့္အခါမွ ခြဲထြက္ခြင့္မရွိဘဲ ျမန္မာနွင့္ရာသက္ပန္ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္ ပူးေပါင္းေနထိုင္သြားမည္ဆိုသည့္ ကတိျပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဦးႏု၏ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ကခ်င္ကလည္းလိွုက္လွဲစြာလက္ခံခဲ့ၾကကာ ၁၉၄၇ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒတြင္လည္း ကခ်င္ျပည္နယ္ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္မထည့္သြင္းထားျခင္းျဖစ္

ေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။ ဤသည္မွာ ျမန္မာနိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးမတိုင္မီကတည္းက ကခ်င္မ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ အျပည့္အ၀ရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည့္သာဓက တစ္ခုျဖစ္သည္ဟုဆိုနိုင္ပါသည္။

၃။ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားႏိုင္ငံေတာ္အေပၚသစၥာေစာင့္သိမွူု႕

            ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ မိမိတို႕၏ေနရပ္ေဒသ၊ မိမိတို႕၏ႏိုင္ငံေတာ္ကို အထူးပင္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္ေသာအမ်ိဳးသားမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း၊ မိမိတို႕၏ေနရပ္ေဒသသို႕က်ဳးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသည့္ အဂၤလိပ္တို႕အားေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္တို႕အားေသာ္လည္းေကာင္း၊ အသက္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာစြန္႕လႊတ္၍ ကာကြယ္တိုက္ခိုက္ခံံၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႕အတူပင္ လြတ္လပ္ေရးရခါစ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံအား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကရာတြင္လည္း ကခ်င္အမိ်ဳးသားမ်ားတို႕သည္ အသက္စြန္႕လႊတ္၍ အမ်ိဳးစံုေသာ ရန္သူမ်ားကို တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္။

            ၁၉၄၈ ခုႏွစ္အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရခါစမွာပင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုူင္ငံအတြင္း ေရာင္စံုသူပုန္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ ထိုအခ်ိန္ကာလ၌ရွိေနေသာ ကခ်င္တပ္မ်ားျဖင့္ ပါ၀င္တိုက္ခိုက္ကာ နိုင္ငံေတာ္အားကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၂၃) ရက္ေန႕တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ဥကၠဌ ဆမားဒူ၀ါဆင္၀ါးေနာင္၏ ပါလီမန္အတြင္း၀န္ ဦးလဘန္လဂေရာင္ထံသို႕ ကရင္အမ်ိဳးသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕ KNU အတြင္းေရးမွဴး ဆရာသာထိုး၊ ပါလီမန္အမတ္ ေစာေမာင္ေဒါက္တို႕လာေရာက္ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေန႕နို၀င္ဘာ (၂၄) ရက္၌၊ ရန္ကုန္ျမိ္ဳ႕ ရွိကရင္သဟာယကလပ္သို႕ လာေရာက္ရန္ဖိတ္ၾကားထားသျဖင့္ သြားေရာက္ရာ၊ ထိုေန႕တြင္ KNDO ဥကၠဌ မန္းဘဇံ၊ ဆရာသာထိုး၊ ေစာဟန္သာေမႊးတို႕ႏွင့္ေတြ႕ဆံုသည္။ KNDO သည္ နိုင္ငံေတာ္အာဏာ သိမ္းယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကခ်င္မ်ားက ပါ၀င္ကူညီရန္လိုလားေၾကာင္းေျပာဆိုစည္းရံုးၾကသည္။

            ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကလည္း၊ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ေအာင္ၾကီးကို ခ်က္ခ်င္းေခၚယူျပီး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ (၃၁) ရက္ထက္ေနာက္မက်ေစဘဲ လိုသမွ်တပ္မ်ားကို ဖြဲ႕စည္းရန္ညႊန္ၾကားခဲ့သည္။ ထို႕အျပင္၊ ခ်က္ျခင္းပင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဥကၠဌ ျဖစ္ေသာ ဆမားဒူ၀ါဆင္၀ါးေနာင္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးဌါန၀န္ၾကီးခန္႕အပ္လိုက္ျပီး၊ ဆမားဒူ၀ါဆင္၀ါးေနာင္ကလည္း ကခ်င္တပ္မ်ားအားလံုးကိုေခၚယူစုစည္းလိုက္ျပီး တိုက္ခိုက္ႏွိမ္နွင္းခဲ့သည္။

            ၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက တရုတ္ျပည္ကို စိုးမိုးသည့္အခ်ိန္၌ တရုတ္ျဖဴခ်န္ေကရွိတ္ ေကအမ္တီတပ္မမ်ားနွင့္ေနာက္လိုက္ တရုတ္မ်ား၊ ကခ်င္ျပည္နယ္နွင့္ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွ ကခ်င္ဒူ၀ါမ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တိုက္နယ္(၄၉) ခုမွ ကခ်င္ဒူ၀ါမ်ား၏လံုျခံဳေရးတပ္မ်ားနွင့္ လူထုမ်ားမွ

တရုတ္ျဖဴေကအမ္တီတပ္မ်ားကို တိုက္ထုတ္ခဲ့ၾကသည္။တရုတ္ျဖဴေကအမ္တီတပ္မ်ားသည္

ေနာက္ဆံုးထိုင္းႏိုင္ငံသို႕ခိုလွုံသြားရသည္အထိ၊ နိုူင္ငံအတြင္းမွ တိုက္ထုတ္ခဲ့ၾကသည္။

            တစ္ဖန္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ပင္ ကရင္ KNDOေတာ္လွန္ေရးနွင့္အဆက္အစပ္ရွိေသာ ေနာ္ဆိုင္းဦးစီးသည့္ကခ်င္တပ္ဖြဲ႔မ်ားသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္အေျခခံယူရန္ျမန္မာျပည္ေတာင္ဘက္မွ တက္လာသည္ကို၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ကခ်င္ေဒသမွ ကခ်င္လူၾကီးမ်ား၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ကခ်င္

လူၾကီးမ်ားအားလံုးတို႕က လက္မခံ၊ တားဆီးကန္႕ကြက္ထားခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ေနာ္ဆိုင္းတို႕တပ္ဖြဲ႕(၃၄၇) ဦးတို႕သည္ တရုတ္ျပည္အတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္ခိုလွုူံသြားခဲ့သည္။ ျပည္ေထာင္စုၾကီးအား ေဘးအႏၱရာယ္ျဖစ္

္ေစျခင္းမ်ိဳးမွ ကာကြယ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ 

            ကမၻာၾကီၤးတစ္ခုလံုးတြင္ ကြန္ျမဴနစ္အင္အားၾကီးစိုးေသာေခတ္ကာလတြင္လည္း ကခ်င္ တုိင္းရင္းသားမ်ားတို႕က ျပည္ေထာင္စုၾကီးတည္တံ့ေရးအတြက္ ရပ္တည္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္သာဓကတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္းေဖာ္ျပလိုပါသည္။

           ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ တရုတ္ျပည္နွင့္ဗမာျပည္အၾကားတြင္ပဋိပကၡျဖစ္ျပီး တရုတ္ဗမာအေရးအခင္း

ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအေရးအခင္းကာလ၌ပင္ ကခ်င္ေကအိုင္အိုေခါင္းေဆာင္မ်ားတရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ 

ဗဟိုပီကင္းသို႕သြားေရာက္ခဲ့သည္။ 

၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ခ်ဳအင္လိုင္း၊ တရုတ္စစ္တပ္မွဴးလွ်ဴနင္အိတို႕လက္ခံေတြ႕ဆံုတာ၀န္ယူၾကသည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ (ဗကပ)ႏွင့္ပူးေပါင္းရန္၊ ဗကပ ဦးေဆာင္မွူျဖင့္ တရုတ္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက လိုအပ္မွူ႕အားလံုးကိုအကူအညီေပးျပီး ဗမာျပည္တစ္ခုလံုးကို ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္မွတိုက္ခိုက္သိမ္းယူရန္ ေဆြးေႏြးတိုက္တြန္းၾကသည္။ေန႕၊ ည ေဆြးေႏြးတိုက္တြန္းသည္။ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ဖိအားေပးသည္။ လနွင့္ခ်ီ ၍ စည္းရံုးသိမ္းသြင္းသည္။ တရုတ္တပ္မွဴး လ်ဳနင္အိမွ ကခ်င္ျပည္မွာ ေက်ာက္ရွိသည္၊ ေက်ာက္တံုးလိုခ်င္၍ေျပာတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ၀ါးရွိသည္ ၀ါးတစ္ပင္လိုခ်င္လို႕

ေျပာတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကခ်င္မ်ား ဗမာျ့ပည္သားမ်ား၏ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ကူညီေပးရန္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဒါမန္နွင့္ေျပာခဲ့သည္။ 

            ဘယ္လ္ိုေျပာဆိုေဆြးေႏြးေသာ္လည္း ေကအိုင္အို ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားလက္မခံခဲ့ပါ။ ေကအိုင္အို ဗဟိုျပန္ေရာက္ျပီး၊ ကခ်င္လူၾကီးအမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြးအံုးမည္ဟုသာ စကားေပးထားျပီး ေကအိုင္အ္ို ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားတရုတ္ပီကင္းျမိဳ႕ေတာ္မွ ျပန္လာခဲ့သည္။

            အကယ္၍ ထိုအခ်ိန္အခါ၌ ေကအိုင္အို ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တရုတ္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ တိုက္တြန္းဖိအားေပးစည္းရံုးျခင္းကို လက္ခံသေဘာတူလိုက္ျပီး၊ ကခ်င္မ်ားက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႕ႏွင့္ပူးေပါင္းသြားပါက၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုူင္ငံဆိုသည္မွာပံုစံတစ္မ်ိဳးအျဖစ္သို႕ ေရာက္သြားႏိုင္သည့္အေနအထားျဖစ္သည္ကို ကခ်င္လူၾကီးမ်ားမွ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံဆိုသည္ကုိ မေပ်ာက္ဆံုးေအာင္ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းထားခဲ့သည့္ သမိုင္းတစ္ေကြ႕ ျဖစ္သည္ဟုတြက္ဆ နိုင္ပါသည္။

     ေကအိ္ုင္အို ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားတရုတ္ျပည္ပီကင္းဗဟိုမွာရွိေနစဥ္၊ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ (၁)ရက္ မိုးမလင္မွီ ဗကပတပ္မ်ား၊ ကခ်င္ေနာ္ဆိုင္းတပ္မ်ားတုိ႕သည္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ကခ်င္ေဒသ၊မံုးကိုးရြာ

ႏွင့္ ေဖာင္းဆိုင္ရြာတို႕ကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သိမ္းယူၾကျပီး ေကအိုင္အို၊ ေကအိုင္ေအတပ္မ်ားသည္ ဗကပတပ္မ်ာ၊ ေနာ္ဆိုင္းတပ္မ်ားနွင့္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ တရုတ္ျပည္မွလိုေလေသးမရွိကူညီေထာက္ပံ့

ေပးေသာဗကပတပ္မ်ားေရွ႕မတိုးနိုင္ဘဲ တရုတ္ျပည္နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္သာလွူပ္ရွားနိုင္ခဲ့ၾကျပီး

ဗမာျပည္တစ္ခုလံုးကို သံုးေလးႏွစ္အတြင္းသိမ္းပိုက္ယူရန္စီမံကိန္းမေအာင္ျမင္ေတာ့ပါ။ ထိုကဲ့သို႕ တရုတ္ျပည္နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္သာခိုလံွုေနရေသာအေျခအေနမွ ေနာက္ဆံုး ၁၉၈၉ ခုႏွစ္

တြင္ဗကပ ေခတ္ကုန္းဆံုးရသည့္အေျခအေနျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ 

ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားအေနနွင့္ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အား တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္န္ိုင္ခဲ့ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟုဆိုနိုင္ပါသည္။

၄။ ပင္လံုကတိက၀တ္မ်ားႏွင့္ ပင္လံုသေဘာတူညီခ်က္ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ား

            အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္ေသာ ပင္လံုတြင္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းေခါင္းေဆာင္မ်ား ၁၉၄၇ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ လဆန္းတြင္စုေ၀းၾက၍ မၾကံဳစဖူးထူးကဲစြာ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၆) ရက္ေန႕မွ (၁၂) ရက္ေန႕အထိ၊ ခက္ခက္ခဲခဲ ေဆြးေႏြးညွိႏွူုိင္းၾကျပီး၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂) ရက္ေန႕တြင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနွင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းေတာင္တန္းသားကိုယ္စားလွယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ညီညႊတ္မွူ႕ရရွိလာကာ၊ လြတ္လပ္ေသာျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ခ်နိုင္ခဲ့ေသာ သမိုင္းမွတ္တမ္းျဖစ္ခဲ့သည္။

            ေတာင္တန္းသားမ်ားညီညြတ္ေရးတြင္ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ အဓိကက်ေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျမစ္ၾကီးနားသို႕တက္ေရာက္လာျပီး ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားနွင့္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးသေဘာတူမွူ႕ရရွိျပီးေနာက္ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားေဆြးေႏြးသည့္အခါ ယခင္သေဘာတူညီျပီးျဖစ္သည့္ အခ်က္ (၅)ခ်က္ ကို တစ္ညီတစ္ညႊတ္တည္း ေဆြးေႏြးသေဘာတူနိုင္ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂) ရက္ေန႕တြင္ သမိုင္း၀င္အခ်က္(၉)ခ်က္ပါ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးနိုင္ခဲ့ၾကသည္။

            အဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲျပီးေနာက္ ျမန္မာဘုရင္မ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ နယ္ေျမအားလံုးကို Ministerial Burma အပိုင္းျဖင့္ ၁၉၃၅ ျမန္မာနိုင္ငံဥပေဒအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အပိုင္းတြင္မပါ၀င္ခဲ့ပါ။ ယင္းေဒသမ်ားမွာ ကခ်င္ေတာင္တန္းေဒသမ်ား၊ ရွမ္းေတာင္တန္းေဒသႏွင့္ခ်င္းေတာင္တန္းေဒသမ်ားျဖစ္ျပီး ဘုရင္ခံမွ တိုက္ရိုက္အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျမျပန္႕နွင့္ေတာင္တန္းေဒသတစ္ခုလံုးကို တစ္ျပည္ေထာင္တည္းျဖစ္ရန္ဆႏၵရွိသည္။ ထိုသို႕ျဖစ္ရန္မွာ ေတာင္တန္းသားမ်ား၏ သေဘာတူညီမွူ႕ မရမကလိုအပ္လာသည္။ အကယ္၍ ေတာင္တန္းသားမ်ားသေဘာမတူပါက ေျမျပန္႕ေဒသတစ္ျပည္ေထာင္၊ ေတာင္တန္းေဒသတစ္ျပည္ေထာင္၊ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ျဖစ္လာဖို႕ရွိေနသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးသည္ ေသေရးရွင္ေရး အေရးၾကီးလာသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္

-       ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕စည္းလွ်င္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ၀င္လာေရး။

-       ေတာင္တန္းေဒသအသီးသီး၌ အစဥ္အလာအားျဖင့္ရွိနွင့္ျပီးေသာ၊ ခံယူက်င့္သံုးလွ်က္ရွိသည့္ မိမိတို႕ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ဆံုးျဖတ္သည့္ဓေလ့။

-       ထြက္ေပၚလာမည့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံတစ္ခုလံုးတြင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးလာျပီး၊ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ႏွင့္လူ႕အခြင့္အေရးမ်ားကို က်င့္သံုးလာႏိုင္ရန္ စသည့္အခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေပၚလာေရးအတြက္ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဘုရင္ခံ၏အတိုင္ပင္ခံအဖြဲ႕တြင္ ပါ၀င္သည္ျဖစ္၍ အပိုင္း(၂) ျဖစ္သည့္ ေျမျပန္႕ေဒသစီမံခန္႕ခြဲမွူ႕နွင့္သက္ဆိုင္ေသာ္လည္း အပိုင္း(၁) ျဖစ္သည့္ ေတာင္တန္းေဒသကိုမူ ဘုရင္ခံက တိုက္ရိုက္တာ၀န္ယူေသာေၾကာင့္ အတိုင္ပင္ခံအဖြဲ႕၌ပါေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွ သက္ဆိုင္ျခင္းမရွိပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ တစ္စည္းတစ္လံုးတည္းေသာျမန္မာႏိုင္ငံအျဖစ္ လြတ္လပ္ေရးရရွိလာေစရန္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပူးေပါင္းလာေရးသည္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက နည္းလမ္းရွာၾကိဳးပမ္းခဲ့ရသည္။ တစ္ဖက္တြင္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႕အား ခုခံတြန္းလွန္ရာတြင္ ကခ်င္တို႕ကို သီးျခားအခြင့္အေရးေပးလိုသျဖင့္ စည္းရံုးေနသည့္အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ယင္းသို႕ေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ားကို စည္းရံုးႏိုင္ျခင္းသည္ ပင္လံုညီလာခံျဖစ္ေပၚလာေရးႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရရွိရန္အတြက္ အဓိကေသာခ်က္ျဖစ္ခဲ့သည္။

                ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရိုးသားပြင့္လင္းမွူ႕၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ကခ်င္မ်ားသာ အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္၊ ျမန္မာမ်ားက ကခ်င္မ်ားအေပၚ၌ အုပ္ခ်ဳပ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကခ်င္ေတာင္တန္းကို ကခ်င္မ်ားသေဘာက် အုပ္ခ်ဳပ္နိုင္ေၾကာင္း ကတိက၀တ္ျပဳထားသည္ကို ကခ်င္မ်ားသေဘာက်၍ ဗမာမ်ားႏွင့္ အတူ လြတ္လပ္ေရးယူရန္ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ေသာ ရွမ္း၊ ခ်င္းတို႕ကို ဆက္လက္စည္းရံုးခဲ့ၾကသည္။ အကယ္၍ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ားဗမာတို႕နွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးရယူရန္ သေဘာမတူုခဲ့လွ်င္ ရွမ္းနွင့္ခ်င္းတို႕သည္ ပါ၀င္လာမည္မဟုတ္ေပ။ ထိုအခ်ိန္အခါ၌ အားလံုးသေဘာတူလက္ခံၾကေသာ ပင္လံုစိတ္ဓါတ္သည္ -

-       ျမန္မာႏိုင္ငံတိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း လူမ်ိဳးၾကီးငယ္မခြဲျခားဘဲ သာတူုညီမွ်စိတ္၊ ညီအစ္ကို ရင္းခ်ာစိတ္၊ တစ္ဦး၏သမိုင္းထံုးတမ္းစဥ္လာကို တစ္ဦးကေလးစားလိုက္နာလက္ခံျခင္း။

-       တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္ေလးစားကာ ထာ၀စဥ္လက္တြဲလ်က္ျပည္ေထာင္စုၾကီးကို တည္ေဆာက္ရန္။

-       အတူတစ္ကြ ျငိမ္းခ်မ္းစြာယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးတြင္ ကတိက၀တ္ အစဥ္အလာမ်ားကို မေဖာက္မပ်က္ လိုက္နာရန္။

-       ျဗမၼဇၹဴတရားထြန္းကားေသာ၊ တရားမွ်တေသာ၊ မွန္ကန္ေသာနိုင္ငံတြင္ လူတိုင္းလြတ္လပ္စြာပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ရန္တုိ႕ျဖစ္သည္။

  (၅) ပင္လံုကတိက၀တ္ပ်က္ကြယ္မွုူ႕ေၾကာင့္ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရအေပၚ၌ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ား အယံုအၾကည္မဲ့လာရျခင္း။

            ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဦးေဆာင္သည့္ဖဆပလ အစိုးရသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာၾကားခဲ့သည့္ ပင္လံုကတိက၀တ္ျဖစ္သည့္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ဗမာတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖစ္ေစရမည္ဟူသည့္အခ်က္ကိုမေဆာင္က်ဥ္းနိုင္ခဲ့ပါ။ လႊတ္ေတာ္တြင္ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္ (၁၂) ဦးသာပါရွိသျဖင့္ အမတ္ဦးေရမ်ားေသာ ျပည္မအမတ္မ်ားၾကီးစိုးၾကသည္။ ကခ်င္တို႕တင္သြင္းေသာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားေအာင္ျမင္ရန္လမ္းမျမင္ကမ္းမျမင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဆိုး၀ါးဆံုးမွာ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္ေထာင္စု၏အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ဂမ္ဖတ္နယ္မ်ားကို ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ား၏သေဘာတူညီခ်က္မရရွိဘဲ တရုတ္တို႕အား ဦးႏုအစိုးရမွ ဖဲ့ေပးခဲ့သည္ကို ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားလံုး၀မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့သည္ကို ဦးႏုအစိုးရက မရွင္းျပနိုင္ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ႏွင့္တစ္ဆက္စပ္တည္းတြင္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ကို ဗုဒၶဘာသာနိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ေၾကျငာခဲ့သည္ျဖစ္၍ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့သလိုခံစားခဲ့ၾကရသည္။ ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ဂမ္ဖန္ ရြာသံုးရြာကို တရုတ္ျပည္သုူ႕သမၼတနိုင္ငံမွ ေတာင္းဆိုစဥ္ ဦးႏုသည္ မိမိသေဘာျဖင့္တရုတ္တို႕အားေပးရန္ သေဘာတူညီခဲ့သည့္အတြက္ ထိုအခ်ိန္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဥကၠဌ ၀န္ၾကီးဆန္တဆင္နွင့္ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက လူထုဆႏၵခံယူဖို႕လိုေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္ကို ဦးနုမွ စားပြဲကို လက္သီးနွင့္ထုျပီး Hopeless Leaders အလကားေခါင္းေဆာင္ေတြဟု အမ်ိဳးမ်ိဳးဆဲဆိုျပီးရိုင္းျပစြာျဖင့္ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ျပဳမူဆက္ဆံခဲ့ျခင္းတို႕မွာ ခ်က္ျခင္းမီးေတာက္ေလာင္ေစသကဲ့သို႕ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

                        ယင္းျပႆနာကို ေဆြးေႏြးအေျဖရွာရန္ ေနးရွင္းသတင္းစာပိုင္ရွင္ ဦးေလာရံုမွ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္ကခ်င္ေက်ာင္းသားလူုငယ္မ်ားကို ေတြ႕ဆံုနိုင္ရန္စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု မွ You Idiot ဟု တဖတ္သတ္ဆဲဆိုကာ၊ ရိုင္းျပစြာေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ကခ်င္လူငယ္မ်ားေဆြးေႏြးခြင့္မရခဲ့ၾကပါ။ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ဒီမိုကေရစီေရး၊ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ေတာင္တန္းသားမ်ားအခြင့္အေရးဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ ဖဆပလ၏ေကာင္းျမတ္ေသာ မူမ်ားသည္ ဦးႏုအစိုးရလက္ထက္တြင္ဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ့ရသည္။ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ တဖတ္သတ္ျပဳမူေသာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ ဆက္ဆံမွူကို ကခ်င္လူငယ္မ်ား မ်ားစြာရင္နာမဆံုးခံစားခဲ့ၾကသည္။

                        ကခ်င္လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွာ ကခ်င္အမ်ိဳးသားတို႕၏ အခြင့္အေရးရရွိမည္ ဟူေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပဳလုပ္ထားခဲ့သည့္ ပင္လံုကတိက၀တ္မရွိေတာ့ဟုခံစားခဲ့ၾကသျဖင့္၊ သီးျခားလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ျဖင့္ အမ်ိဳးသားေရးတိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ္လည္း ေကအိုင္အိ္ုအေနျဖင့္ ပင္လံုကတိက၀တ္အေျခခံ၍ နိုင္ငံေရးအရအေျဖရွာရန္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို အျမဲတံခါးဖြင့္ထားျပီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ (၁၉၆၃ ခုႏွစ္)၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ (၁၉၇၂ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၈၀ ျပည့္နွစ္)၊ တပ္မေတာ္အစိုးရ (န၀တ ေခတ္) (၁၉၉၄ ခုနွစ္) စသည္ျဖင့္ အစိုးရအဆက္ဆက္နွင့္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာမူ႕မ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္အစိုးရ (န၀တ)ေခတ္တြင္အစိုးရမွခ်မွတ္ထားေသာ ျပည္ေထာင္စုမျပိဳကြဲေရး၊ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မွုူ႕မျပိဳကြဲေရး၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတည္တံ့ခိုင္ျမဲေရးဟူေသာ မြန္ျမတ္သည့္မူအေပၚတြင္ သေဘာထားတူညီမွူ႕ရွိသျဖင့္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၂၄)ရက္ေန႕တြင္တပ္မေတာ္အစိုးရနွင့္ ေကအိုင္အို အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုကာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္နိုင္ခဲ့ၾကသည္။ 

                        ကခ်င္အမ်ိဳးသားေကအိုင္အိုအဖြဲ႕အစည္းသည္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲျပီးေနာက္ ၂၀၀၄ခုႏွစ္တြင္ျပန္လည္က်င္းပေသာ အမိ်ဳးသားညီလာခံ၌ ကိုယ္စားလွယ္(၅)ဦးပါ၀င္တက္ေရာက္ျပီး ပင္လံုကတိက၀တ္ေပၚအေျခခံေသာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္လာေရးအတြက္ အေျခခံမူမ်ားအားတင္ျပခဲ့သည္။

                        တင္ျပခ်က္တြင္ ယေန႕ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံေတာ္တြင္ျဖစ္ေပၚေနေသာ နိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္းမွာစစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုပံုသ႑ာန္အဆင့္ႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ လူမ်ိဳးေရးအခြင့္အေရးမရရွိမွူု႕နွင့္ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးလိုလားေတာင့္တလွ်က္ရွိေသာ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေရးစနစ္မရရွိျခင္းဟူေသာ ဆႏ ၵ(၂)ခု မျပည့္စံုမွူ႕ေၾကာင့္ျဖစ္၍ အနာဂတ္ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒသည္ အထက္ပါ ဆႏၵ(၂)ခုအားျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္ေသာ အေျခခံဥပေဒျဖစ္ရန္လိုအပ္မည္ဟု ေအာက္ပါမူ (၅)ခ်က္အားထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးရန္အတြက္ တင္ျပခဲ့သည္။

            (၁)နိုင္ငံေတာ္အား တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ားေနထိုင္ရာ အမ်ိဳးသားျပည္နယ္မ်ားကိုအေျခခံ

                သည့္  ျပည္ေထာင္စုနိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ဖြဲ႕စည္းရန္။

            (၂) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕၀င္အမ်ိဳးသားျပည္နယ္မ်ားသည္ယေန႕နိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ယူေန ေသာ 

                  တပ္မေတာ္အစိုးရမွ ခ်မွတ္ထားသည့္ ဒို႕တာ၀န္အေရးသံုးပါးမူေဘာင္အတြင္းမိမိျပည္နယ္

                  အေရးအရာမ်ားအားစီမံေဆာင္ရြက္နိုင္သည့္လံုေလာက္ေသာ ကိုယ္ပိုင္ျပဌါန္းခြင့္ႏွင့္

                  ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရရွိေရး။

(၃) (က)နိုင္ငံေတာ္၏အေရးအရာမ်ား စီမံေဆာင္ရြက္ရာတြင္ နိုင္ငံေတာ္၏မူလနိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ၾက

      ေသာ တိုင္းရင္းသားျပည္သူ မ်ား၏ ဆႏၵသေဘာထားအေပၚ အေလးထားအေျခခံေရးနွင့္ မူလ

      နိုင္ငံသားမ်ားမွအစဥ္ ဦးေဆာင္မွူ႕က႑ရရွိေရး။

(၄) နိုင္ငံေတာ္၏အေရးအရာမ်ားစီမံေဆာင္ရြက္ရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ ျပည္နယ္မ်ား၏အေရးအရာမ်ား စီမံ

     ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ နိုင္ငံသားအားလံုးစုစည္းညီညႊတ္စြာပါ၀င္ေရး။

(၅) နိုင္ငံေတာ္တြင္စစ္မွန္ေသာပါတီစံုဒီမုိကေရစီ ထြန္းကားေရး။

            အထက္ပါမူအေပၚအေျခခံ၍ အမ်ိဳးသားညီလာခံသို႕တက္ေရာက္ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ (၁၃) ဖြဲ႕မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားစုေပါင္း၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကခ်င္အထူးေဒသ(၂) ေကအိုင္အို ကိုယ္စားလွယ္

အဖြဲ႕မွ ၇-၆-၂၀၀၄ ရက္စြဲပါ စာျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကခ်င္အထူးေဒသ(၂) ေကအိုင္အို ဗဟိုေကာ္မတီမွ ၂၂-၆-၂၀၀၇ ရက္စြဲျဖင့္၊ နိုင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွူးၾကီးထံသို႕ တိုက္ရိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တင္ျပ

ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္၊ မိမိတို႕အေလးအနက္ထားသည့္တင္ျပခ်က္မ်ားကို အေျခခံဥပေဒေရး

ဆြဲရာတြင္ စဥ္းစားထည့္သြင္းျခင္းမျပဳခဲ့သည္ကို ၀မ္းနည္းစြာေတြ႕ၾကံဳခံစားရပါသည္။

ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ား လိုလားေတာင့္တေသာ ပင္လံုကတိက၀တ္၊ ပင္လံုသေဘာတူညီခ်က္မ်ားတို႕ျဖင့္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ေစလိုျခင္း။

             ပင္လံုစိတ္ဓါတ္ျဖင့္ စည္းလံုးညီညႊတ္ျခင္း၊ လြတ္လပ္ေရးရရွိလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သကဲ့သို႕ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တြင္ ထာ၀စဥ္ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ပါ၀င္ၾကေရး။

-       ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ကခ်င္မ်ားကသာ အုပ္ခ်ဳပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာမ်ားက ကခ်င္မ်ားအေပၚ စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကတိက၀တ္ျပဳခဲ့သကဲ့သို႕ကခ်င္

    ျပည္နယ္ကို ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ား ဦးေဆာင္၍ ကိုယ္ပိုင္ျပဌါန္းခြင့္၊ ကိုယ္တိုင္စီမံခန္႕ခြဲခြင့္

    ရရွိေရး။

-       ကခ်င္ျပည္နယ္နွင့္တစ္ဆက္စပ္တည္းရွိသည့္ ရွမ္းေျမာက္ပိုင္းရွိ Kachin Sub-State ေဒသကို ထိုေဒသမွ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ား ဦးေဆာင္ စီမံခန္႕ခြဲေရး။

-       မိမိတို႕ကိုယ္စားေဆာင္ရြက္မည့္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္၊ ျပည္နယ္ဥကၠဌ  နွင့္ အဖြဲ႕၀င္မ်ားကို ကခ်င္ျပည္နယ္သားမ်ားကသာ မိမိတို႕စိတ္ၾကိဳက္ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္

     တင္ေျမွာက္ခြင့္ရရွိေရး။

-       ပင္လံုစိတ္ဓါတ္ကို ထင္ဟပ္ေစမည့္ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒထြက္ေပၚလာေရးအတြက္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားေကအိုင္အို ကိုယ္စားလွယ္မ်ားမွ တဆင့္ အမ်ိဳးသားညီလာခံသို႕ တင္သြင္းသည့္ ကခ်င္အမိ်ဳးသားမ်ား၏သေဘာထားတင္ျပခ်က္၊ ကခ်င္အထူးေဒသ (၂) ေကအိုင္အိုကိုယ္စားလွယ္မ်ားမွ ၇-၆-၂၀၀၄ ရက္ေန႕စြဲျဖင့္အမ်ိဳးသားညီလာခံက်င္းပေရး

    ေကာ္မရွင္ ဥကၠဌနွင့္နိုင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲထံသို႕ ထပ္မံျဖည့္စြက္ တင္ျပေတာင္းဆိုထား

ေသာ အခ်က္အလက္စာတမ္းမ်ားတြင္ မိမိတို႕၏ လိုလားခ်က္မ်ားကို တင္ျပထားျပီးျဖစ္ပါသည္။

(၇) နိဂံုး။

                      နိဂံုးခ်ဳပ္တင္ျပလိုသည္မွာ - ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ား အတိတ္ သမိုင္းတြင္ မည္ကဲ့သို႕ တည္ရွိေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ ပကတိအေျခအေန၊ နယ္ျခား၊ ပယ္ျခားနုိင္ငံျခားသားမ်ား

က်ဳးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသည္ကိုခုခံတြန္းလွန္တိုက္ထုတ္ျပီး တစ္ေျမတည္းေန တေရတည္း

ေသာက္ နီးစပ္သည့္ ညီအစ္ကိုအမ်ိဳးသားမ်ားနွင့္ အခ်င္းခ်င္း မွီခိုအားထားၾကကာ မည္ကဲ့သို႕

ေျပာဆိုေဆြးေႏြး သေဘာတူညီၾကျပီး ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ျဖသ့္ ပူးေပါင္း

တည္ေဆာက္၍ ေနထိုင္လာၾကျခင္းတို႕ကို ပင္လံု၌ အခ်က္အျခာျပဳလုပ္စည္းေ၀း သေဘာ

တုူလက္မွတ္ထိုးၾကသည့္ သမိုင္းမွတ္တမ္းကို အတိုခ်ဳံးတင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

                                  ဤကဲ့သို႕ေသာ အျဖစ္မွန္ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားကို ေထာက္ရွုူျပီး ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးသင္ခန္းစာယူၾကကာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ျပည္ေထာင္စုအတြင္းနွစ္ေပါင္း

ရွည္ၾကာျဖစ္ရွိေနသည့္ လက္နက္ကိုက္ပဋိပကၡမ်ား အဆံုးသတ္ေရး၊ တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုမ်ား အခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္မူ႕ခိုင္မာေရးဈ တရားမွ်တ၍ ေအးအတူပူအမွ်ထာ၀စဥ္လက္တြဲေနထိုင္ၾက

ေရး၊ ထာ၀စဥ္ေသြးစည္းညီညႊတ္ေရး၊ အဓြန္႕ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ျမဲသည့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိေရး၊ 

ဒီမိုကေရစီ စနစ္ထြန္းကားေရး၊ ေခတ္မွီဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ျပီး စစ္မွန္သည့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ

နိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးစသည့္ တုိုင္းရင္းသားျပည္သူအေပါင္းတို႕၏ အက်ိဳးစီးပြားကို

ေရွ႕ရူျပီး ပင္လံုကတိက၀တ္နွင့္အညီ ညီအစ္ကိုမ်ား အခ်င္းခ်င္း အာဃာတမထားၾကဘဲ အျပန္အလွန္ ခြင့္လႊတ္သင္ပုန္းေခ်ၾကျပီး စားပြဲေပၚတြင္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာၾကရန္ အတြက္ေမတၱာရပ္ခံ တင္ျပလွ်က္ရွျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ျပည္ေထာင္စုၾကီး အဓြန္႕ရွည္ခိုင္ျမဲပါေစ။

                                                                                                                                                                     

                                                                                                                                                                                ေကအိုင္အို ဗဟိုေကာ္မတီ၊

                                                                                                                                                                                (ကခ်င္အထူးေဒသ-၂)

                                                                                                                                                                    ၂၀၀၉ ခုနွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ (၁၅) ရက္။

ကိုးကားေသာစာအုပ္စာတမ္းမ်ား။

၁။ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း၊ အတြဲ(၆) စာေပဗိမာန္။

၂။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအေရးနွင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္အေျခခံဥပေဒ။

၃။ သမိုင္း၀င္စာခ်ဳပ္စာတမ္း (ရဲေဘာ္လွမ်ိဳး)

၄။ တပ္မေတာ္သမိုင္း ၁၈-၂၄-၁၉၄၅ ပထမတြဲ၊ စစ္သမိုင္းျပတိုက္ႏွင့္တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္မွူးရံုး

၅။ Burma Gazetteer Myitkyina District

၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ (၂)ရက္ေန႕မွ စ၍က်င္းပျပီးစီးခဲ့ေသာ ဂ်ိမ္းေဖာ့အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား နွင့္ ျဗိတိသွ်အစိုးရကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ပဥၥမအၾကိမ္ေျမာက္ စကားစစ္ထိုးပြဲ။

၆။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရာတြင္ အစ-အဆံုးပါ၀င္၍ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ေရးထိုးပါ၀င္သူ ဒူ၀ါေဇာ္ရစ္ေရးသားထားသည့္စာအုပ္ “ကခ်င္ျပည္နယ္နွင့္ကြ်ႏု္ပ္” (Jinghpaw Mung hte Ngai)

၇။ ဒူ၀ါဇန္ထဆင္ေရးသားထားသည့္ စာအုပ္ “ဒီမိုကေရစီေျပာင္းျပန္”

၈။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံ ျပည္တြင္းညီညႊတ္ေရးအၾကံေပးအဖြဲ႕ (၆၀) ၾကိမ္ေျမာက္ အစည္းအေ၀းလံုးခ်င္းမွတ္တမ္း ၂၆-၃-၁၉၆၉။

၉။ ဒူ၀ါေဇာ္ေလာန္ တင္ျပေသာ ကခ်င္လူမ်ိဳးစုမ်ားအေရး၊ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ားအေရးနွင့္ပတ္သက္ေသာ အၾကံေပးခ်က္စာတမ္း ၁-၄-၁၉၆၈။