ရဲရင့္ေသာႏွလံုးသား

 ဂ်ဴး

ေလာကတြင္ လူသားမ်ားကို ေသျခင္းတရားႏွင့္ ဆက္စပ္ႏွိဳင္းယွဥ္၍ တိုင္းထြာၾကည့္လွ်င္ လူအမ်ိဳးအစားမ်ားကြဲျပားလ်က္ရွိသည္ကို ကၽြန္မ ေတြ႕ရပါသည္။ လူသည္ ေသလြန္ၿပီးေနာက္တြင္ ေလာကမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရၿမဲျဖစ္သည္ ဟူေသာဆိုရိုးစကားအတိုင္း သာဘာ၀က်စြာပင္ သာမန္လူျဖစ္ေနေသာ လူသားအမ်ိဳးအစားကတစ္မ်ိဳး၊ ထိုလူမ်ိဳးစားသည္ မေသမွီေလာကထဲ​၌ ရွင္သန္လႈပ္ရွား ဆက္သြယ္ေနခဲ့ၿပီး ေသသြားလွ်င္ ပတ္၀န္က်င္မွ လူေရာ နာမည္ေရာ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္တိမ္ျမဳတ္သြားေလ့ရွိသည္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ထူးဆန္း၏ ၊ သူတို႔သည္ မေသဆံုးမွီကပင္ ေသဆံုးၿပီးသား၊ ေလာက၏ အမွိဳက္သရိုက္လူစားမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုလူအမ်ိဳးအစားတစ္ေယာက္ တကယ္ေသဆံုးသြားသည့္အခါ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စြာ အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ 

အခုမွေသသြားသည္ဟု သိၾကရေသာ္လည္း သူတို႔စိတ္ထဲတြင္ ထိုပုဂိ​ဳလ္ ေသဆံုးၿပီးၿပီဟု ကာလၾကာျမင့္စြာထင္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုပုဂိဳလ္မ်ိဳးသည္ ေသၿပီးေသာ္လည္း ထပ္ကာထပ္ကာ ေသ၍ မဆံုးႏိုင္ေသာ လူသားအမ်ိဳးအစားမ်ိဳးျဖစ္၏ ။ ထိုလူသား အမ်ိဳးအစား အတြက္ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေ၀ါဟာရ၌ အလြန္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ေရွးစကား အသံုးနွံဳးတစ္ခုရွိပါသည္။ ဆန္ကုန္ေျမေလးတဲ့။ ထိုလူသားအမ်ိဳးစားႏွင့္ ဆန္႔က်င့္ဘက္ လူသားတစ္မ်ိဳးကေတာ့ ျပည္သူလူထုက အားက်ခ်ီးမြမ္းေသာ၊ ေလးစားဂုဏ္ယူေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုလူသည္ အသက္ရွင္ေနထိုင္သမွ် ကာလတြင္ လူသားထု ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ အတြက္သက္သက္သူ႕ဘ၀ကို ရပ္တည္ၿပီး လူသားထု​၏ အက်ိဳးအတြက္ သူ႔အသက္ ေသဆံုးရတတ္ကာ ေသဆံုးၿပီးေနာက္တြင္လည္း သူသည္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္အသက္ရွင္ က်န္ရစ္မည့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေသေသာ လူအမ်ိဳးစားျဖစ္သည္။ ထိုလူအမ်ိဳးအစား၏ အေကာင္းဆံုး ဥပမာမွာ အာဇာနည္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သိပံပညာရွင္မ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ားကိုလည္း ထိုအမ်ိဳးအစားထံမွာ ပါ၀င္သတ္မွတ္၍ရလိမ့္မည္ ထင္သည္။

အာဇာနည္ဟူေသာ ပုဂိဳလ္မ်ားသည္ ကၽြန္မတို႔သာမန္လူမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ခႏၥာတည္ေဆာက္ပံု၊ ႀကီးျပင္းရင့္က်က္ရသည့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ခြန္အားဗလႏွင့္ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အတူတူပဲျဖစ္၏ ။ အာဇာနည္ပုဂိဳလ္မွာ ထူးျခားစြာကြဲျပားေနသည့္အရာမွာ စိတ္ဓာတ္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ေက်ာက္သား ေက်ာက္စိုင္ကဲ့သို႔ မယိမ္းမယိုင္ ျမဲျမံခိုင္မာသည့္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ရွိသည္။ ကိုယ္ကာယ ဆင္းရဲနာက်င္ ျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္မႈေနာက္သို႔ မလိုက္ပါမိေအာင္ ျငင္းဆန္ရပ္တည္လ်က္ ကိုယ့္အလိုဆႏၵကို ကိုယ္ေအာင္ႏိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ထိုစိတ္ဓာတ္ ခြန္အားမ်ိဳးကို သူတို႔ဘယ္ကရခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္သူက၊ ဘယ္အရာက သူတို႔အား ေပးအပ္ခဲ့ပါသလဲ။ အလြန္စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းေသာအခ်က္ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မထင္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လ ႏွစ္လခန္႔က ကၽြန္မၾကည့္ခဲ့မိေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားပနက္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အာဇာနည္လူသားအမ်ိဳးအစား အေၾကာင္းရိုက္ကူးထားသည့္ ဇာတ္ကားႏွစ္ခုပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ တစ္ခုမွာ ဒုတိယကမၻာ့စစ္အတြင္းက သူရဲေကာင္းအာဇာနည္ အျဖစ္ရပ္တည္ခဲ့ေသာ ဟန္ေဂရီဂ်ဴးအမ်ိဳးသမီးကေလး ဟန္နာဆနက္ရွ္ အေၾကာင္းျဖစ္၏ ဒိုင္ယာရီပါ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ Yoel Palgi ဟူေသာ စစ္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ဦး၏ စာအုပ္ပါ အခ်က္အလက္မ်ား ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းကာ ဒါရိုက္တာ မန္နာဟင္ ဂိုလန္ (Menahem Golan) ရိုက္ကူးခဲ့သည့္ Hanna’s War ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ကားမွာ မဲလ္ဂစ္ဘ္ဆင္ဖလင္ အတြက္ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ မဲလ္ဂစ္ဘ္ဆင္ (Mel Gibson) ကိုယ္တိုင္ရိုက္ကူးေသာ Brave heart ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားျဖစ္သည္။ သရုပ္ေဆာင္မဲလ္ဂစ္ဘ္ဆင္ (Mel Gibson) ႏွင့္ ျပင္သစ္မင္းသမီး ဆိုဖီမာဆိုး (Sophie Marshal) တို႔ပါ၀င္ထားၾကသည္။ ၁၈ ရာစုအတြင္းက စေကာ့တလန္သူရဲေကာင္းအာဇာနည္ ၀ီလ်မ္ေ၀ါေလ့စ္အေၾကာင္းကို ပီျပင္စြာသရုပ္ေဖာ္ရိုက္ကူးထားေသာ Brave heart ဇာတ္ကားျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ကားႏွစ္ကားလံုးသည္ မိမိႏိုင္ငံ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသည့္ အာဇာနည္လူသားမ်ား အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။

Hanna’s War ရုပ္ရွင္တြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံေနာက္ခံျဖင့္ ရဲရင့္ေသာ မိန္းမငယ္ကေလး ဟန္နာဆနက္ရွ္ကို ကၽြန္မတို႔ ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံအတြင္း လူမ်ိဳးေရးေသြးခြဲမႈေၾကာင့္ အႏုပညာဘာသာရပ္ျဖင့္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ရၿပီးမွ ျငင္းပယ္ခံလိုက္ရေသာ ဂ်ဴးအမ်ိဳးသမီးေလး ဟန္နာဆနက္ရွ္သည္ မိမိ၏ တကၠသိုလ္အျဖစ္ ပါလက္စတိုင္းရွိ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။ မုဆိုးမျဖစ္သူ မိခင္ မစၥစ္ဆနက္ရွ္သည္ သမီးဟန္နာအား စိတ္မခ်စြာျဖင့္ ေရေျမျခားေသာ အစၥေရးသို႔ လႊတ္လိုက္ရသည္။ ဟန္နာသည္ မိမိအား တစ္ခ်ိန္က ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့ၿပီး လူမ်ိဳးေရးေသြးကြဲမႈတြင္ မိမိဘက္မွ မရပ္တည္ေသာ လူငယ္တစ္ဦးအေပၚ ျပတ္သားစြာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့သူျဖစ္သည္။ ပါလက္စတိုင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဟန္နာသည္ မိမိကုိယ္မိမိ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဟု ခံစားခဲ့ရ၏ ။ ဟန္နာတို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး စိုက္ပ်ိဳးျခင္း၊ ငါးဖမ္းျခင္း လက္ေတြ႕လုပ္ကိုင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနဆဲမွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ေၾကာင့္ ဖရိုဖရဲျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံသား လူငယ္မ်ားႏွင့္အတူ ဟန္နာသည္ နာဇီဂ်ာမဏီကို ေတာ္လွန္ရန္ ၿဗိတိသွ်ေလတပ္မေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ အမႈထမ္းခဲ့၏ ။ ဟန္နာတို႔၏ ပထမဦးစားေပး တာ၀န္မွာ ၿဗိတိသွ် ေလတပ္ဗိုလ္ ေလထီးစစ္သားမ်ားကို ကူညီကယ္တင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ကို ကူညီျခင္းသည္ မိမိတို႔ ဟန္ေဂရီအား သိမ္းပိုက္ထားေသာ နာဇီဂ်ာမန္မ်ားအား ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ျခင္းပင္  ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟန္နာသည္ တာ၀န္ကို သက္စြန္႔ဆံဖ်ားထမ္းေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ ဂ်ာမန္တို႔ ဘူဒါပတ္စ္ကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေသာအခါ ဟန္နာတို႔ အဖြဲ႕သည္ ယူဂိုဆလားဗီးယား ေပ်ာက္က်ားတပ္၏ အကူအညီျဖင့္ ဘူဒါပတ္စ္သို႔ သြားရန္ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ၾကသည္။ Silos ဘူတာရံုတြင္ လက္မွတ္၀ယ္ေနစဥ္ ဂ်ာမန္မ်ားေရာက္လာၿပီး ဟန္နာႏွင့္ အေဖာ္ကို ဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ားႏွင့္အတူ မိသြား၏ ။ ဟန္နာ့ အေဖၚ အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ ခုခံကာကြယ္ရင္း မိမိကိုယ္မိမိ ပစ္သတ္ အဆံုးစီရင္ သြားသည္။ ဟန္နာသည္ေရေလာင္း အိမ္သာထဲသို႔ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ပစ္ခ်ဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ တံခါးကိုအျပင္မွ တြန္းထိုးဖြင့္ ေနစဥ္ မိမိကိုယ္မိမိ သတ္ေသရန္ ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ ႀကိဳးစားေသး၏ ။ ထို႔ေနာက္ အသက္ရွင္လမ္းကို ရဲရင့္စြာေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီး ဂ်ာမန္တို႔၏ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံလိုက္ေလသည္။ 

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ စန္နာ၏ အညွင္းပန္း အႏွိပ္စက္ခံဘ၀ကို ကၽြန္မတို႔ ထိိပ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားစြာ သနားဂရုဏာသက္ရပါသည္။ ဂ်ာမန္တို႔သည္ ဟန္နာအား ၿဗိတိသွ်စစ္ဗိုလ္မ်ားအေၾကာင္း၊ ဟန္နာ၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္သေကၤတမ်ားႏွင့္ ဟန္နာ၏ အမည္စာရင္းကို ေမးျမန္းကာ မညွာမတာ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္း ၾကသည္။ နာဇီလက္ေအာက္ခံ ဟန္ေဂရီစစ္ဗိုလ္ တစ္ေယာက္က ဟန္နာအားျငင္သာေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ နည္းျဖင့္ ကူညီေမးျမန္းခဲ့၏ ။ သို႔ေသာ္ဟန္နာသည္ ေခါင္းမာစြာပင္ အားတင္းရင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ ဟန္နာ့ထံမွ လိုခ်င္ေသာ အခ်က္အလက္ကိုရဖို႔ မည္သည့္နည္းျဖင့္မဆို သံုး၍ ေမးျမန္းပါဟု ထိုစစ္ဗိုလ္ ဂ်ဴလီယန္ဆိုင္မြန္က အမိန္႔ေပးသြား၏ ။ ဟန္နာ့ကို တာ၀န္ခံ၍ စစ္ေဆးေမးျမန္းသူ ေသာမတ္စ္ရိုဆာက လွ်ပ္စစ္ျဖင့္ ႏွိပ္စက္ေမးျမန္းေသာအခါ ဟန္နာ့အမည္အရင္းရသြားသည္။ ဟန္နာ၏ မိခင္ျဖစ္သူမွာ ကက္သိုလစ္ဘာသာ၀င္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး တစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားကဲ့သို႔ တစ္တန္းတစ္စားတည္း ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္မည္ မဟုတ္ဟု ဟန္နာယံုၾကည္သည္။ ဟန္နာသည္မိမိ၏ နာမည္ရင္းမွ တစ္ပါး အျခားဘာစကားလံုးမွ မထြက္ေအာင္ ဆင္းရဲဒုကၡၾကားမွ ႀကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ 

ဟန္နာရွိရာ ကြန္တီအက်ဥ္းေထာင္သို႔ ေခၚလာၿပီး ဟန္နာ့အား တစ္မ်ိဳးၿခိမ္းေျခာက္ၾကေလသည္။ မိမိထံမွသတင္းမ်ားမရလွ်င္ မိခင္ကိုသတ္ပစ္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ ဟန္နာသည္မိခင္အား အထပ္ထပ္ငိုေႀကြးေတာင္းပန္၏ ။ သို႔ေသာ္စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေပ။ မိခင္ႀကီးသည္ တစ္ညတာ အခ်ဳပ္ခန္း၌ အိပ္စက္ရစဥ္ သမီးဟန္နာ မိမိေၾကာင့္ သစၥာမေဖါာက္ရေစဖို႔ ကိုယ့္ကိုကို သတ္ေသမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး မွန္ကြဲစျဖင့္ မိမိလက္ေကာက္၀တ္ကို လွီးသည္။ ေဘးမွအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဂ်ဴးအမ်ိဳးသမီး အခ်ဳပ္သားမ်ား သိသြားႀကျပီး ဟန္နာ့မိခင္ကို ၀ိုင္း၀န္းျပဳစုေဖ်ာင္းဖ်ၾက၏ ။

သိပ္မၾကာမီ စစ္ႀကီးၿပီးသြားေတာ့မွာ၊ ကၽြန္မတို႔ခြန္အားဆက္ရွိေနမွျဖစ္မယ္ေလ၊ မေသရဘူး၊ ရွင္ေသလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ အားတင္းစမ္းပါ။ ဂ်ာမန္တို႔သည္ ဟန္နာ့မိခင္အား အခ်ဳပ္ခန္းမွ ျပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။ ေထာင္တြင္းမွာ ဆက္လက္အသက္ရွင္ရပ္တည္ရင္း ဟန္နာသည္မွန္အလင္းေရာင္ျဖင့္ အခ်က္ျပျခင္းကို အဓိပၸာယ္ေကာက္မိၿပီး မိမိအဖြဲ႕၀င္ယို၀ယ္လ္လည္း ဤေထာင္တြင္ရွိေနေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ဟန္နာသည္ေထာင္ထဲေရာက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ပထမအႀကိမ္ေပ်ာ္ရႊင္သြား၏ ။ ယို၀ယ္လ္ႏွင့္ဟန္နာသည္ မွန္ျဖင့္တစ္ခန္းႏွင့္ တစ္ခန္း အခ်က္ျပစကားေျပာၾက၏ ။ တစ္ညမွာေတာ့ ဟန္နာ့အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္ အဘိုးႀကီးထံမွတစ္ဆင့္ ၀မ္းသာစရာ သတင္း သိရသည္။ မိမိတို႔အားလံုးကို မနက္ျဖန္တြင္ လႊတ္ေပးေတာ့မည္။ ဟန္နာတို႔ အက်ဥ္းသားမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ ဆူညံစြာ တစ္ခန္းကိုတစ္ခန္း လွမ္းေအာ္အသိေပးၾက၏ ။

ဟန္ေဂရီအစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ေခါင္းေဆာင္အသစ္တစ္ေယာက္ တက္လာသည္။ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ေထာင္မွလႊတ္ကာ တစ္ေနရာရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားရန္ ထရပ္ကားမ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္၍ ေအာ္ဟစ္ ေမာင္းႏွင္ေနခ်ိန္တြင္ ဟန္နာႏွင့္ ယို၀ယ္လ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ရသြား၏ ။ ဟန္နာတို႔အားလံုး သံု႕ပန္းစခန္းမ်ားဆီ ပို႔ေပးၿပီး ဂ်ာမန္တို႔က သတ္ပစ္ေတာ့မည္ဟု ကၽြန္မတို႔က (သမိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ားအရ) နားလည္လိုက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟန္ေဂရီစစ္ဗိုလ္ ဂ်ဴလီယန္ႏွင့္ ေသာမတ္စ္တို႔က ဟန္နာအား ဂ်ာမန္မ်ားလက္တြင္ အေသခံႏိုင္ဟု ျပန္ေခၚကာ ရံုတင္တရားစြဲလိုက္ေလသည္။ ဟန္နာသည္ ဟန္ေဂရီအစိုးရကို သစၥာေဖာက္မႈ၊ ၿဗိတိသွ်တို႔ကို ကူညီမႈတို႔ျဖင့္ တရားရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။ ယို၀လ္သည္ ဟန္နာအား သီးသန္႔ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားသည္ကိုျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ညတြင္ မိမိတို႔အက်ဥ္းသားမ်ား တင္ေဆာင္ထားေသာ က်ပ္သိပ္ေနသည့္ ရထားတြဲထဲမွ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာသည္။ ဟန္နာကို တရားစီရင္ေသာ ရံုးခန္းေရွ႕တြင္ ပရိသတ္ႏွင့္အတူ မေယာင္မလည္စူးစမ္းနားစြင့္ၾကသည္။ 

ဟန္နာသည္ မိမိအား သစၥာေဖာက္ဟု စြပ္စြဲသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕အား ရဲ၀ဲ့စြာျပန္လွန္ စြပ္စြဲလိုက္သည္။

အျပစ္မွ လႊတ္ေပးပါရန္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္စကားမ်ားအစား ဟန္နာသည္ အမွန္တရားကိုသာရဲ၀ံစြာ ရုရွစစ္တပ္၏ ဗံုးႀကဲတိုက္ခိုက္မႈအၾကားမွ ဟန္နာကို ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ကြပ္မ်က္လိုက္ၾကသည္။ ဟန္နာသည္ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္စည္းရန္ လက္မခံခဲံေပ။ ေယာက်ၤားႀကီး ေလးငါးေယာက္ပါ၀င္ေသာ စစ္တပ္ကေလးတစ္စုက အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ႏူးည့ံေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦးအား ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္သတ္ကြပ္မ်က္လိုက္သည့္ ျမင္ကြင္းမွာအေတာ္နာၾကည္းဖို႔ေကာင္းသည္။

အေႏွးျပရိုက္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ဟန္နာတစ္ေယာက္ႏွင္းေတာထဲမွာ အ၀တ္စကေလးတခုကို ပံုလ်က္သား လဲက်သြားသည္ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲသို႔ ေရာက္လာေသာ အေတြးတစ္ခုရွိသည္။ ပစ္မိန္႔ေပးသူ ဟန္ေဂရီစစ္ဗိုလ္ဂ်ဴလီယန္ဆိုင္မြန္သည္ မိမိအမိန္႔အတြက္ အရွက္ႀကီးစြာ ေနာင္တရရင္း မိမိ၏ ဘ၀ကို ခက္ခဲစြာ ဆက္လက္ရပ္တည္ရေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္ကားၿပီး၍ စာတန္းထိုးေသာအခါ ကၽြန္မ၏ အထင္သည္ သြက္သြက္ခါေအာင္ မွားခဲ့ပါလားဟု ရယ္ေမာမိ၏ ။ 

ဂ်ဴလီယန္ဆိုင္မြန္သည္ဟန္နာ့ကို ပစ္သတ္ဖို႔ အမိန္႔ခ်ခဲ့သည့္အတြက္ နည္းနည္းမွ မရွက္ခဲ့ေပ။ 

စစ္ၿပီးေသာအခါ သူ႔ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေထာင္ဒဏ္တစ္ႏွစ္ အျပစ္ေပးခံရ၏ ။ သူကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေသာအခါ သူ႔အေျဖမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။ က်ဴပ္ဘ၀ကို ေနာက္ထပ္အသစ္ျပန္စရမယ္ဆိုရင္လဲ အခုက်ဴပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြကို နည္းနည္းမွ ျပန္မျပင္ခ်င္ပါဘူး၊ ဟန္နာဆိုတဲ့ ကေလးမဟာ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူက သူ႕လမ္းသူေရြးခ်ယ္ သြားခဲ့တာပဲ ဂ်ဴလီယန္လိုလူမ်ိဳးက ဟန္နာ့ကို သစၥာေဖာက္အျဖစ္ စြပ္စြဲသည္မွာေတာ့ ၾကား၍ပင္မေတာ္သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ ဟန္နာသည္ အသက္ေသဆံုးရသည္အထိ နာက်င္ရမည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္မတို႔လူသာမန္ေတြ ေၾကာက္သလို ေၾကာက္ရွာေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေၾကာက္ရြ႕ံမႈကို တြန္းလွန္ကာကြယ္ဖို႔ သူမမွာ စြမ္းအားတစ္ခု အဆင့္သင့္ရွိခဲ့သည္။ ၎မွာ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံကို မိမိအသက္ထက္ပို၍ ခ်စ္ေသာ တကယ့္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မယူဆပါသည္။

                                                                                                                                               

ဂ်ဴး